اشعار

وقتی به طـوس جا به کنار تو می‌کنم            احساس وصل حق به جوار تو می‌کنم
در بـیـن خـلـق از هـمـه با آبـرو تـرم            چون کـسب آبـرو ز غـبـار تو می‌کنم

یک حـج به نـامۀ عـمـلم ثبت می‌شود            با هـر قـدم که رو به دیـار تو می‌کـنم
با اشک خـجـلـت آمده‌ام در حـریم تو            این است گـوهری که نـثار تو می‌کنم
بر یـازده امـام چـو دلـتـنـگ می‌شـوم            مـی‌آیـم و طـواف مـزار تـو مـی‌کـنـم
احـسـاس می‌کـنـم که مـیـان مـلائـکـم            آن لحـظه‌ای که جا به کنار تو می‌کنم
تا بوی گل بگـیـرم و عـطری پراکـنم            خـارم ولـی هـوای بـهـار تو مـی‌کـنـم
در دیده‌ام حـقـیقـت حق جـلـوه می‌کند            چون با خـیال، سـیر عـذار تو می‌کنم
من «میثمم» که در همه جا یا اباالحسن            مــدح تـو و نـیـا و تـبـار تـو مـی‌کـنـم

تـا یـوسـف اشـکـم سَـرِ بـازار نـیـایـد            کـالای مــرا هـیـچ خــریــدار نـیــایـد

در سوز جگر مصلحت ماست که ما را            غـیر از جـگـر سوخـته در کار نـیاید

خارم من و در سینۀ من عشق شکفته‌ست            تا خـلـق نگـویـنـد گـل از خـار نـیـاید

بیـمار فـراقـم من و وصل است دوایم            تـدبـیـر، بـه کـار مَـنِ بــیـمـار نـیـایـد

یک عمر به درگاه رضا رفتم و حاشاک            بـر دیـدن این دلـشـده یـک‌بـار نـیـایـد

نومیدی و درگـاه تو؟! بی‌سـابـقه باشد            از سوی تو جـز رحـمت و ایثار نیاید

آخر به کجا روی کند؟ ای همه رحمت!            گر در بَـرِ تو شـخـص گـرفـتار نـیاید

دیـدم همه جا بر در و دیـوار حریمت            جـایی نـنـوشـتـه‌ست گـنـه‌کـار نـیـایـد

جاروکش درگـاه توأم همچو «مؤید«            زین بیـش از این بـنـدۀ دربـار نـیـایـد

ایـن آفـتـاب مـشـرقـی بـی‌کـسـوف را            ای ماه! سجده آر و بسوزان خسوف را

لا تقربوا الصلوة... مخوان، بر همش مزن            این سُکر اگر به هم زده نظم صفوف را

می‌ترسم از صفای حـرم باخـبر شود            حـاجی و نیـمه‌کاره گـذارد وقـوف را

ایـن واژه‌هـا کـم‌انـد بـرای سـرودنـت            باید خـودم دوبـاره بچـیـنم حروف را

روح‌الـقـدس! بیا نفـسی شاعـری کنیم            خـورشـید چـشـم‌های امـام رئـوف را

حُسن تو به هر دیده مصـوّر شده باشد            جـا دارد اگر مـهـر مـنـوّر شـده بـاشـد

عیسی‌نَفَسی جز تو ندیدیم که در طوس            نـقـش قـدمـش عـافـیـت‌آور شده بـاشـد

هر سو نـگـرد جلـوۀ رخـسار تو بـیـند            چــشـم دل اگـر آیـنـه‌بـاور شـده بـاشـد

با شهـپـر جـبـریل کـند سـیـر در آفـاق            هر دل که در این روضه کبوتر شده باشد

اشک از شرف بوسه به پایت، به چه ماند؟            آن قـطرۀ ناچـیـز که گـوهـر شده باشد

تا عطر دلاویز تو شیرازۀ گـل‌هاست،            یک غنچه محال است که پرپر شده باشد

جز این شجر پاک و بهـشتی نـشنـیدیم            نخلی که چنین عاطـفه‌گـستر شده باشد

لـطـف تو شـود ضـامـن آهـوی دل مـا            در طـالـع ما گـر که مـقـدّر شده بـاشد

از چشمۀ خورشید خورَد آب در اینجا            آن ذرّه که با خـاک، بـرابـر شده بـاشد

هرگز نشود تـشنه به صحرای قـیامت            هرکس لبش از جام رضا، تر شده باشد

همسایۀ دیـوار به دیـوار که دیـده‌ست؟            هم‌صـحـبت دل‌هـای مـکـدّر شده بـاشد

پـاداشِ طـوافِ حــرم کـعـبـه دهـنـدش            هر سوخـته‌دل، زائر این در شده باشد

پـروانۀ معـراج بـهـشت است، نـمازی            کـز عـطـر ولای تو معـطـّر شده باشد

طبع شفق از فیض ولای تو عجب نیست            سیـراب ز سرچـشـمۀ کـوثر شده باشد

ساحـت قـدس تو ای آیـنـۀ «آیـۀ نـور»           هست سرچشمۀ آگاهی و شیدایی و شور

یافت چون روشنی از نور تو ای شمس شموس!           زنده شد در دل هر ذرّه تمنّای حضور

در و دیوار حـریم تو دهد بـوی بهشت           صحن و ایوان تو دارد اثر بوسۀ حور

حجّت هشتمی و حاجت ما عرض نیاز           ای چو اجداد کریمت به کرامت مشهور

سرمۀ چشم کُـنَد آیۀ «فَـاخـلَع نَعـلَیک»           هر مسافر که شود زائر این «وادی طور»

یک نظر دید تو را «یوسف» و صد مرتبه گفت:           «قُل هُوَ اللهُ أحد، چشم بد از روی تو دور»

«نفس باد صبا مشک‌فشان خواهد شد»           گر کُنَد از حرم قدس تو در طوس عبور

عشق شد فرش «قدمگاه» تو چون کرد نگاه           به جـمال مـلکـوتی تو در «نیـشـابور»

از حدیثی که در آن روز، تلاوت کردی           موج زد در همه‌جا سلسله در سلسله نور

به تـولّای تو ای روحِ شـب قـدر قـسـم           به دعای تو مگر، سر بزند صبح ظهور

دستگیرِ همه شد لطف تو در «دار الفیض»           دلنوازِ همه شد مهر تو در «دارِ سرور»

یا مُعینَ الضُعَفا! چشم امیدش به شماست           گرچه عمری ز شفق سر زده تقصیر و قصور

ابری که از سرابِ عَـدَم پا گرفته است            باران شده‌ست، پنجره‌ات را گرفته است

حَـبلُ‌الـوَرید، شاهدِ نبـضِ زیارت است            در سینه جای قلب، حرم جا گرفته است

با مـاهـیـانِ حـوضِ حـرم هـم‌عـقـیـده‌ام            هر کس که قطره خواسته دریا گرفته است

دیـدم کــنـارِ پـنـجـره‌فـولاد، جـبـرئـیـل            یک گوشه جا برای مسیحا گرفته است

می‌گـفـت، کـودکِ فـلـجـی بـا دویـدنش            از دسـت‌های خـادم تو پا گـرفـته است

با کاسه‌اشکِ پُر شده در صحنِ انقلاب            یک پیـرمرد، روضۀ سـقّـا گرفته است

هر کس هر آنچه خواسته را از ضریح تو            با یک قسم به «حضرت زهرا» گرفته است

رویـای چـشـمِ من شـده پائـینِ پـای تـو            کـارِ من و خـیـالِ تو بـالا گـرفته است

از قاب چشم، عکسِ ضریحِ تو می‌چکد            ابـری‌ست، آسـمانِ تمـاشا گـرفـته است

یـا ایُّـهــاالـرَّفـیـق!، مـنـم لا رفــیـق ‌لَـه            وا شـد دلـم کـنـار تو؛ اما گـرفـته است

کاری بـرای این بـدِ بی‌آبـرو کـنـید            با صحـن انـقـلاب مرا روبرو کنید

قلب مرا گـرفته و در گـوشه حـرم            با تکّـه‌های آیـنـه لـطـفاً رفـو کـنـید

بعدش کمی به دست بگیرید و باز هم            آمــرزش گـنــاه مــرا آرزو کـنـیـد

قـلب شـفا گرفـته من خانه شماست            در آن مباد عشق دگر جستجو کنید

اذن دخول خواندم و اشکم روانه شد            در این دقیقه کاش که قصد وضو کنید

با من شبیه دعبل و ریّان پس از نماز            در حدّ یک سلام شده گـفتگـو کنید

لـبخـنـد را به روی لـبـانم بـیاوریـد            بغض مرا گرفته جـدا از گـلو کنید

امشب در ازدحام کـنار ضریح‌تـان            شاخه گـل سفـیـدِ مرا نیـز بو کنید!

آنچه در چشم من از دوریِ تو محبوس است            قطره‌هایی‌ست که در حسرت اقیانوس است

آمدن سمت حریمت همه رویای من است            دوری از صحن و سرای تو خودِ کابوس است

لحظه‌ها در حرم از عمر کسی کم نکند            حرکت ثانیه‌ها در حرمت معکوس است

تو برای دل من خـوب رفـیـقـی هـستی            از ازل نام تو با جان و دلم مانوس است

آن بهـشتی که خدا وعـده به انسان داده            به خداوند قـسم مرقد تو در طوس است

گنبدت جلوه‌ای از چشمۀ نور ازلی است            پیش خورشید تو، خورشید چنان فانوس است

دوری ات قلب مرا سخت بدرد آورده ست            التـیـام دل بـیـچـاره فـقـط پـابـوس است

بـه امـیـد کـرمـت آمـده بـا دسـت تـهـی            زائری که ز همه غیر خودت مأیوس است

خادمیِ حرمت حسرت یک عمر من است            ای که در دست غلام تو پر طاووس است

قـلـم از وصف کـمالات تو قـاصر باشد            لکنتم در همۀ جای غزلم محسوس است

اگر گفتم که خوشبختم در عالم، علتی دارد            که دل با حبِّ آقای خراسان قیمتی دارد

امان از نار می‌گردد نصیبش بی‌برو برگرد            هر آنکه در حریم طوس برگِ دعوتی دارد

کجا دولت سرا، حق حریمش را ادا سازد؟            چه بسیار از گدایانش که هر یک دولتی دارد

اگر هر روز از دعوت شوی مهمان درگاهش            به وقت بازگشتن باز این دل حسرتی دارد

یکی فرزند می‌خواهد یکی هم خانه می‌خواهد            که در حد فراخور دست لطفش نعمتی دارد

به سقاخانه‌اش می، ریخته سقای این عالم            ملائک مات می‌گویند بَه، چه شربتی دارد

چنان محو حضورش می‌شود زائر در آن مضجع            که انگار آن امامِ ماست با ما خلوتی دارد

از بس محبت را به ما تکـرار کردی            دل کندن از این عشق را دشوار کردی
هـربار پـشـت پـنـجـره فـولاد رفـتـیـم            مـا را شـفـا دادی ولـی بـیـمـار کردی

سائـل نـوازی سـیـرۀ اولاد زهـراست            با خوب وبد با روی خوش رفتار کردی
ما سیر از صحن و سرایت دل نکندیم            مـا را هـمـیـشـه تـشـنـۀ دیـدار کـردی
گـر چه‌ نـدانـسـتـیـم قـدرت را ولی تو            این رفـت و آمـد را ادامـه دار کـردی
نعـمـت، زیارت بود، مـمـنـونیم ما را            از اشـتـیاق مشـهـدت سـرشـار کردی

تا به ابـد بر عـهـد خـود مـا پـایـبـندیم
از آسـتـان مـهــربــانـی دل نـکــنـدیـم

شأنت مـشخـص می‌شـود از خـاندانت            مـعــراج پـیـدا مـی‌شـود در آسـمـانت
ما‌ را مـقـرب می‌کـند لحـظه به لحظه            آن سـاعـتی کـه بـگـذرد بـا زائـرانـت
در دور تـا دور حـرم سـائـل نـشـسـته            از بس مـحـبـت ریـخـتـه در آسـتـانت
زائر کجـا می‌رفـت غیر از مشهـد تو            وقـتی پـنـاهی نیست غـیر از آشـیانت
گـرچـه کـبـوتـر نـیـسـتـیـم اما رسـیده            روزی مــا بـا دسـت‌هـای مـهـربـانت
از اشک سرخ، از شرم زرد، انگار اینجا            در چـهـره‌ها‌ تـأثـیر کـرده زعـفـرانت

ما بـا تو فـهـمـیـدیم عـشـق زنـدگی را
از چـشم‌های ما بخـوان شرمـندگی را

اینجا غبار صحـن، حکم تـوتـیا داشت            ایوان‌ طلایش ماه بود و روشنا داشت
درد و دوای مــا مــحـبـت بــود، آری            از اول اینجا درد هم حکـم شفا داشت
آنـچـه‌ کـه رویـای تـمـام خـوبـهـا بـود            ساده‌ترین خـدمتگـزار این سرا داشت
اینـجـا فـقـیـران نـیز ثـروتـمـند بـودند            هرکس که برمی‌گشت با خود کیمیا داشت
کافی‌ست که از خاطرات خود بپرسی            اقرار خواهد کرد که مشهد صفا داشت
دل کـندن آسان نیست بر زوّار، وقتی            سگ پوزه می‌مالید بر خاکش، وفا داشت

مـا بـیـن دریـای کـرم غـرق خـدائـیـم
دلبستۀ سلطان علی مـوسی‌الـرضائـیم

لـبـریـز عـشـق و بـاورم در مشهد تو            از خـانـه‌ام راحـت‌تـرم در مـشـهـد تو
مـثـل کــبـوتـرهـای جــلــد آســمـانـت            قـدری بـه دنـبـال پـرم در مـشـهـد تـو
خـسـته، شـکـسـتـه، آمدم پـابـوسی تو            اما به لـطـفـت بـهـتـرم در مـشـهـد تو
گـرچـه امـام مـهـربـانـی تـو، اگـرچـه            مـن مــایـۀ دردســرم‌ در مـشـهــد تـو
مـی‌خـواسـتـم کـه آبـرویـم را نـریزی            حاضـر شـدم با مـادرم در مـشـهـد تو
بیرون مکن، گرچه ز عصیان شرمسارم            خدمـتگـزارم، نوکـرم، در مـشـهـد تو
از اولـیـن روز زیـارت، یـاد اشک و            سـخـتـی روز آخــرم در مـشـهــد تــو

در صحن عـشقـت همنوای اشکهائـیم
در مشـهـدیـم اما به فـکـر کـربـلائـیـم

چشمان تو کاری به جز رحمت ندارد            سـائـل زمـان خـواسـتن لـکـنـت ندارد
مشهد کرم خانه‌ست، غیر از جانب تو            از هر کجا روزی رسد برکـت ندارد
ما را کـبوتر فـرض کن با تو بـمانـیـم            کـفـتر که شد جـلد حـرم قـیـمت ندارد
چیزی بگو دق کردم از تـنهایی اینجا            این چشم گریان جز تو هم صحبت ندارد
از پـنـجـره فــولاد تـو آمــوخـتــم کـه            سلطان اگر خـیـری دهـد مـنت نـدارد
فکـری به حـال گـریۀ جامـانـده‌ها کن            کــربـبـلا دادن به مـا زحـمـت نــدارد

ای مـهـربـان‌تـر از پـدر مـادر بـرایـم
دل‌تـنگ اشک روضه‌هـای کـربـلایـم

وانشد روی من آخـر دری از این بهتر            که نـدارد احـدی دلـبـری از این بـهـتـر

از غـبار حـرمش حاجت خود می‌گـیرم            نیست در ذهن کسی باوری از این بهتر

مـسـتـم از قـطـره‌ای از بـادۀ سـقـاخـانـه            رونکرده ست کسی ساغری از این بهتر

پُر شد از خادم و دربان حرم این سلطان            نیست اطراف کسی لشگری از این بهتر

پشت زوّار تو مخفی شده‌ام، آری نیست            مـوقع درد و دلـم سنـگـری از این بهتر

بـه هـلال لـب ایـوان طـلایـش سـوگـنـد            نیست در کشتن ما خنجری از این بهتر

از حرم تا به حرم هست و در این دنیا نیست            تا خـدا راه مـیـان‌بُـر تـری از این بهـتر

روی دوش پـدرش آمده طـفلی به حـرم            نیـست بین عـلـما منـبـری از این بهـتـر

گـم شـدم تـا بـروم دفــتـر پـیــداشـدگـان            نیست در باور من دفـتری از این بهـتر

اینکه از باب جـواد آمده باشی به حـرم            نیست در کل جهان بهتری از این بهتر

به پائیزم زدم عـطر بهاری خـراسان را            به امیدی که فروردین کند مهر تو آبان را

خراسان دل ما تـشنۀ باران لطف توست            که حاصل خیز کردی با قدم‌هایت بیابان را

خنک شد از نسیم لطف تو شب‌های تابستان            بهاری کرد گرمای حریم تو زمستان را

به شوق خواندن ابیاتی از مدح و ثنای توست            تورّق می‌کنم هر روز اگر که چند دیوان را

چنان بودن کنار پنجره فولاد شیرین است            که بیماران نمی‌خواهند در آن عرصه درمان را

جواب هر یک ما از جوار تو سه بار آمد            که تنها دیده باشیم از تو الطاف سه چندان را

غبار کـفـشداری‌های تو حـکـم طلا دارد            کسی ارزش نداده این چنین اجناس ارزان را

پس از مشهد به سمت کربلا رفتیم و لطف تو            برای ما رقم زد بهترین آغاز و پایان را

اشتباهی رفته‌ام راهی که‌ اصلاً راه نیست            دستگیری کن ز پا افتاده را گمراه نیست
آمـدم تـا که دخـیلِ این حـرم باشـم فـقـط            هیچ جایی بهرِ من بهتر از این درگاه نیست

ضامن آهو! ضمانت کن دو دستم را بگیر            هیچ راهی تا خـدا مانند تو کـوتاه نیست
کاش می‌شد تا شوم عارف به حقّت یا رئوف            هیچکس غیر خدا از شأن تو آگاه نیست
حال و روزم را عوض کن ای امامِ مهربان            خوب می‌دانم که احوالاتِ من دلخواه نیست
ما همیشه از سرِ این سفره‌ها نان می‌بریم            سفـره هامان خالی از الطافِ تو بیگاه نیست
رعـیتِ این خـانه بـایـد شـد بـدونِ ادّعـا            هرکسی عـبدت نباشد مطمئناً شاه نیست
راه را وا می‌کند تا قلبِ تو اشکِ دو چشم            چارهای در خانۀ تو غیرِ اشک و آه نیست
هر گـدا را می‌پـذیـری با تـمـامِ اشـتـیاق            در خریداری ما قـطعِ یقـین اکراه نیست
در دمِ مـردن جمالت را نشانم می‌دهی؟            چون به زیباییِ تو صد هزاران ماه نیست

من که با گرد و غبارت هم برابر نیستم            از همه کمتر منم از هیچ کس سر نیستم

زائرانت جای خود، حتی به کفترهای تو            غبطه خواهم خورد، حالا که کبوتر نیستم

من اگر یک لحظه هم جز خانه‌ات جایی روم            مادرم شیرش حرامم باد ... نوکـر نیستم

من بـرای اسـتـلام کـعـبـه‌ات در نـوبـتـم            یک نگاهی به تَهِ صف کن، من آخر نیستم

قـایـق بـی‌بـادبـانـم روی مــوج زائــران            هـیچ جایی بهـتر از ایـنجا شـناور نیستم

از ضریح تو گلاب ناب می‌جـوشد فقـط            تا که عطرآگین شوم دنبال قَمصَر نیستم

میهمانت هستم آقا جان..."بفرمایی" بگو            تا ببـیـنی "داخلم"... دیگـر دَمِ در نیـستم

تا که دیدم یک فلج بر روی پایش ایستاد            غبطه خوردم که چرا من مبـتلاتر نیستم

هر کسی که دید وضعم را به حالم گریه کرد            فکـر می‌کـردم که دیگر گریه آور نیستم

پنجره فـولادی‌ام کـن که شـفـا لازم شدم            من مریضم گرچه اصلا بین بستر نیستم

ذكر پابوس شما از لب باران می‌ریخت            ابر هم زير قدم‌های شما جان می‌ريخت

هـرچه درد است به امـيّـد دوا آمـده بود            از كفِ دست دعای همه درمان می‌ريخت

عطر در عطر در ايوان حرم گل پاشید            باد بر دوش همه زلف پريشان می‌ريخت

نور در آيـنه‌های حـرمت گـل می‌كاشت            از نگـاه در و ديوار گـلـستان می‌ريخت

روی انگـشت هـمه ذکر دعـا پَـر می‌زد            از ضريـح لب تو آيۀ احـسان می‌ريخت

چـشم در قاب مفاتـيح تو را خط می‌برد            روی اسليمی لب، نام تو طوفان می‌ريخت

روز بر قامت خورشيد فلک، شب در ماه            نور از چشمه خورشيد خراسان می‌ريخت

بـخـوان هـشـتـمـیـن جـلـوۀ ربّـنـا را            امـــام قـــدر را، امــیـــر قــضــا را
تــبــسّـم تــبــسّــم رضــای خـــدا را            علی بن موسی الرضا المرتضی را

امام رئـوفی که سلـطان طوس است            که سلطان طوس و انیس النفوس است
انیس النفوس است و شمس الشموس است            ببین لطف والشمس را، والضحی را

چه اذن دخـولی؛ « یَـرَونَ مَقـامی»            بخوان زیر لب: «یَسمَعونَ کلامی»
اگــر بــی‌قـــرار جــواب ســـلامــی            بـه آهــی بــلــرزان دل مــبــتــلا را

چه دوری دل من، چه دیری دل من            ز خـوف و رجـا نـاگـزیـری دل من
فــقـیـری یـتـیـمـی اسـیــری دل مـن            بخوان هل أتی، هل أتی، هل أتی را

ســلامٌ عـلـی آل یـاسـیـن بـخــوان و            دو رکعت از آن شور شیرین بخوان و
دعـا در شـبـسـتـان آمـیـن بـخـوان و            بخـوان زیـر لب یا سـریع الرضا را

که شب‌های شور و شعف روزی‌ات باد            سحرهای نور و شرف روزی‌ات باد
و پرواز مشهـد نجـف روزی‌ات باد            زیـارت کـنـی بعـد از آن کـربـلا را

گـواهـی تو ای شـعـر روز قـیـامـت            کـه سـیــد مـحــمــد جـواد شــرافـت
سـروده بـه شـوق شـفـا و شـفـاعـت            نـگـاه عـلـی بـن مـوسـی الـرضـا را

الـمـنـت لله کـه شـدم شـیــعـه ایــران            تنها کـس و کارم شده آقای خـراسان

فخرم شده همسایگیِ حضرت سلطان            یک عمر نشستم سَرِ این سفرۀ احسان

من آخـر خـط بـودم و او داد پـنـاهـم

روی سـیـهـم دیـد، ولی کـرد نگـاهـم

در مدح تو محکوم، به حـیرانی‌ام آقا            پـابـوسـی تـو بُـرد پــریـشـانـی‌ام آقـا

ای چـارۀ هـر بی‌سر و سامـانی‌ام آقا            آخر کُـنَـد عـشـق تو خـراسـانی‌ام آقا

دلـدادۀ مشهـد شدم و حـال و هـوایش

داده است به من جان، حرم و خاطره‌هایش

هر چـند به جـز آه به پـیـمـانه نداریم            سرمایه به جـز این دل دیوانه نداریم

در خـانه اگر سـفـرۀ شـاهـانه نـداریم            جز صحن گوهرشاد تو میخانه نداریم

میـخـانۀ ما مست کننده است خـیالش

هر کس که در آن مست نشد وای به حالش

ای ســایـۀ بـالاســرم ای راه نـجـاتـم            ای قبله و قرآن من و صوم و صلاتم

ای آب حـیـاط حـرمـت، آب حــیـاتـم            جـز تو که به دادم برسد وقـت وفـاتم

عمرم شده با نوکری خوب کسی سر

فریاد رسم گر تویی از مرگ چه بهتر؟

افسوس خورم تا ابد از بی‌سر و پایی            نه فرشچـیان گـشتم و نه شـیخ بهایی

نه دعـبلـم و روی لـبـم شعـر رسایی            نه خوب غـلامی بـلـدم من نه گـدایی

امـا تـو نگـفـتی که نـیـا در حـرم آقـا

مثل پـدری دست کـشـیـدی سـرم آقـا

ای در حـرمت نـاشـدنی‌ها، شـدنی‌ها            از عـشـق تو هـستـیم اویس قـرنی‌ها

مدیون تو این روضه و این سینه زنی‌ها            ای صـحـن رویای بـقـیـع حـسـنـی‌ها

در صحن تو هر کس که به لب داشت حسن جان

حس کرد که در قلب بهشت است به قرآن

ای صاحب بی‌چون و چرای وطن ما            ای جان جهان، خسرو شیرین دهن ما

مدیـونِ کـرم خـانـۀ تو مرد و زن ما            کار که به جز توست حسینی شدن ما؟

لطف نظـر توست فـقـط قـبـله عـالم!

این قـصه وابـسـتـگـی مـا به مُـحـرّم

ما قوم عجم بی سر و سامان حسینیم            از لطف دعای تو پـریشان حـسـیـنیم

چی بهتر از این است که گریان حسینیم            دیـوانـۀ داغ لـب عـطـشان حـسـیـنـیم

از مرد و زن شیعه گرفته سر و سامان

گودالِ پُر از نیزه شکسته، لب عطشان

نیـمۀ شب شده و وقـت دعـا آمده است            در زدم بـاز کـنـی بـاز گـدا آمـده است
باز با کوله‌ای از جرم و خطا آمده است            درِ این خـانـه به امـیـد عـطا آمده است

در این خانه مرا هم بکشانید بس است            پشت در دامن ما را بتکـانید بس است
دست من را به ضریحی برسانید بس است            از همه خسته شده سوی شما آمده است

هر کجا حرف تو بوده‌ست برایم قرن است            حرف عشاق تو این است خراسان وطن است
حـرم و خـانـۀ تو خـانـۀ امـید من است            مظهر حـقّـی، به امـیـد خـدا آمـده است

هرکه حیران تو بوده است پشیمان نشده            و پشیمان شده آنکس که پریـشان نشده
وقت آنکه برسم خدمت سلـطان نشده؟            ای به قربان تو سلطان، که گدا آمده است

نیمه شب پشت درم تا که به من رحم کنی            پشت در منتظرم تا که به من رحم کنی
آمـدم با پـدرم تـا که به من رحـم کـنی            پیرمردی‌ست که با زور عصا آمده است

«آمـدم رو بـزنم، رو نـزنم می‌مـیرم »            رو به تو ضـامـن آهـو نـزنـم می‌مـیرم
با مژه صحنُ که جـارو نزنم می‌مـیرم            باز هم کارگر صحن و سرا آمده است

آمـدم این همه ره تا که غـلامـت بشوم            بـفـدای تو و این لـطفِ مـدامـت بـشوم
لـقـمه نـانی بدهی صیـد مـرامت بـشوم            گـشنه‌ام، دربـدرم، بوی غذا آمده است

استخـوانی بدهی رفـته پی کار خودش            جنس بونجل که رسیده است به بازار خودش
جـنس بد آمـده دنـبال خـریـدار خودش            یک گـنه کار به درگاه رضـا آمده است

ای که سر از فضل و کـرَم بی انتهایی            دارالامـــان و کــعـــبــۀ اهــلِ ولایــی

ایران گـلستان گشته از یمنِ حضورت            از لطف و احسانِ تو و از فیضِ نورت

شـد بــارگــاهِ تـو زیــارتــگــاهِ عــالــم            گـردیـده سـقـاخـانه‌ات هـم دوشِ زمزم

پایِ ضریحت سجـده گاهِ جبـرئیل است            مدح و ثـنـاگـویت خـداونـدِ جـلیل است

قـبـرت مـطـافِ انـبـیـای ما سـلَـف شد            بیتُ االشٌرف را تهنیت گویش نجف شد

صحـن و سرایت شد پـنـاهِ اهلِ ایـمـان            با مـقـدمِ پـاکِ تـو شد ایـران گـلـسـتان

آن پـنـجـره فـولادِ تـو دارالـشـفـا است            هم کعبه و هم زمزم و سعی و صفا است

شد مـرکزِ اجـلالِ تـو خـاکِ خـراسـان            شـد بـارگـاهت کـعـبۀ مـقـصودِ جانان!